Kalwaria i Msza Święta stanowią jedno, ponieważ w obu jest ten sam Kapłan i ta sama żertwa. Dlatego Msza Święta jest największym wydarzeniem w historii ludzkości. Jest zatem kwestią najistotniejszą, byśmy przyjęli odpowiednią postawę wobec Mszy Świętej i byśmy zdali sobie sprawę z tego, że Ofiara Krzyża nie jest czymś co zdarzyło się kiedyś. Ona wciąż się dokonuje (abp. Fulton J. Sheen)
Adoracja jest zasadniczą postawą człowieka, który uznaje się za stworzenie przed swoim Stwórcą. Święty Tomasz wyjaśnia, że cześć i adoracja wymagają zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych aktów, ponieważ nasza natura jest dwoista. Adoracja jest oddaniem chwały Bogu, bezustanym głoszeniem Jego chwały. Pojęcie adoracja w języku greckim oddaje się słowem proskynesis, które literalnie znaczy tyle co padanie na twarz. Powinniśmy przywrócić w liturgii eucharystycznej biblijny gest proskynesis - padnięcie przed Bogiem, które ryt rzymski realizuje poprzez przyklęknięcia - w ten sposób czcząc i adorując tajemnicę Eucharystii.
Benedykt XVI pisze: "Istnieją wpływowe środowiska, które próbują wyperswadować nam postawę klęczącą. Usłyszeć można, iż klęczenie nie pasuje do naszej kultury (czyli właściwie do jakiej?). Zwyczaj klękania nie pochodzi z jakiejś bliżej nieokreślonej kultury, pochodzi z Biblii i biblijnego poznania Boga. Znaczenie postawy klęczącej w Biblii uświadamia nam już fakt, że słowo proskynein (uwielbiać) pojawia się w Nowym Testamencie 59 razy. Kto uczy się wierzyć, ten uczy się także klękać, a wiara lub liturgia, które zarzuciłyby modlitewne klęczenie, byłyby wewnętrznie skażone".
Bp Athanasius Schneider pisze natomiast: "Z prawdy o tym, że Msza Święta jest adoracją, wynika zewnętrzna forma modlitwy, w której celebrans i wierni zwracają się w tę samą stronę".
W psalmach wielokrotnie czytamy słowa Pana: "Zwróćcie się do Mnie".
Adorować Boga oznacza z szacunkiem i cał-kowitą uległością uznać nicość stworzenia, które istnieje jedynie dzięki Bogu.
Należy Go wielbić wychwalać i uniżać samego siebie. Chrystus jest zatem doskonałym adoratorem, w którym i my adorujemy, a także – jako jedna z Osób Trójcy Świętej - prawowitym odbiorcą naszej adoracji.
W naszej wspaniałej tradycji katolickiej znajdujemy piękny hymn Adore te devote, którego pierwsza strofa zaczyna się od słów: "Kłaniam Ci się nabożnie, Boże utajony". Piękno poetyckiego języka tego hymnu przemawia nie tylko do intelektu, ale przede wszystkim do serca i skłania nas do jeszcze większej miłości Chrystusa w Eucharystii.
Jak to ujął św. Tomasz "zewnętrzne uwielbienie zmierza do wewnętrznego, by przez cielesne okazanie naszej pokory, pobudzić uczucie do poddania się Bogu".
A kard. Ratzinger podkreślał, że liturgia bez aktu klęczenia traci swoją chrześcijańską autentyczność.
W napisanej w 2015 roku przedmowie do rosyjskiego wydania książki "Duch liturgii" papież Benedykt XVI jeszcze dobitniej podkreślił potrzebę nie tylko stawiania kultu Bożego na pierwszym miejscu, lecz również oddawania Bogu centralnego miejsca w liturgii dowodząc, iż od tego zależy autentyczna odnowa Kościoła.
Zdecydowane przywrócenie centralności Boga w każdym szczególe liturgii Mszy Świętej stanowiłoby ponowne obwieszczenie całemu Kościołowi, że Bóg jest godzien najwyższej adoracji, największej miłości i że należy Go stawiać ponad wszystko.
autor: KoPR
