Od V Niedzieli Wielkiego Postu wchodzimy w czas Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Naszego Pana; czas odznaczający się swoistym pięknem. Niech kilka poniższych myśli pozwoli nam go głęboko przeżyć.

Moment ofiary krzyża, a tym samym Mszy Świętej jest najwznioślejszym aktem wysławiania Boga a przez to chwały Bożej, w której mieści się cała okazałość nadprzyrodzonego piękna.

Piękno nie jest jedynie czynnikiem dekoracyjnym liturgii, ono jest jej elementem konstruktywnym, gdyż jest atrybutem samego Boga i Jego Objawienia.

Liturgia jest najwspanialszym dziełem artystycznym świata.

Wspaniałe katolickie kościoły i bazyliki są wyrazem wiary w Przenajświętszy Sakrament.

Ofiarę eucharystyczną można celebrować w skromniejszych warunkach, jak miało to miejsce na pustyni pośród pustelników, bądź potajemnie w celi więziennej. Jednakże owo najwyższe piękno duchowe ofiary eucharystycznej i jej celebracji wymaga również zewnętrznego piękna, właściwej oprawy w postaci piękna architektonicznego.

Sztuka musi mieć głęboki wymiar duchowy.

Głównym miejscem w kościele jest ołtarz a zarazem prezbiterium (dawniej chór kapłański), gdzie się znajduje i do którego dostęp jest i powinien być ograniczony do kapłana i służby liturgicznej. Moglibyśmy powiedzieć, że ołtarz jest jakby miejscem rozwartego nieba, nie zamyka on przestrzeni kościoła, lecz otwiera, wprowadzając ją w wieczną liturgię.

"Panie, umiłowałem piękność domu Twego i miejsce mieszkania chwały Twojej'' (Ps 25,8).

Dbajmy o ozdabianie domu domu Bożego. Trzeba, aby wszystko w nim było szlachetne, najlepsze, piękne i uporządkowane na obraz samego Boga obecnego w sanktuarium, albowiem świątynia nie jest domem ludu Bożego, lecz nade wszystko domem Boga, gdzie lud przychodzi, by znaleźć Boga oraz łączyć się z Nim duchowo.

Piękno obrzędów z pewnością nigdy nie będzie dostatecznie wyszukane, nie będą one nigdy wystarczająco starannie przygotowane, nic nie jest bowiem zbyt piękne dla Boga, który jest nieskończonym Pięknem.

Nasze ziemskie liturgie mogą być jedynie słabym odblaskiem niebiańskiej liturgii, sprawowanej w niebieskim Jeruzalem, które jest ostatecznym celem naszego ziemskiego pielgrzymowania. Oby jednak nasze liturgie możliwie jak najbardziej ją przypominały i pozwalały jej zakosztować.

Wyboru tekstów z: ''Duch Liturgii'' Benedykta XVI , ''Msza katolicka, jak przywrócić centralne miejsce Boga w Liturgii'' bpa Athanasiusa Schneidera dokonał KoPr